بهترین به‌روزرسانی‌های ACC
- ۱. امپاگلیفلوزین پس از انفارکتوس حاد میوکارد: EMPACT-MI
EMPACT-MI یک کارآزمایی دوسوکور، تصادفی و کنترل‌شده با دارونما است. در این کارآزمایی، بیمارانی که به دلیل انفارکتوس حاد میوکارد بستری شده بودند و در معرض خطر نارسایی قلبی قرار داشتند، ظرف ۱۴ روز پس از پذیرش، علاوه بر مراقبت‌های استاندارد، به صورت تصادفی به دریافت امپاگلیفلوزین (۱۰ میلی‌گرم روزانه) یا دارونما اختصاص یافتند.
نتایج حاصل از ۳۲۶۰ بیمار دریافت‌کننده امپاگلیفلوزین و ۳۲۶۲ بیمار دریافت‌کننده دارونما طی یک دوره پیگیری میانه ۱۷.۹ ماه، تفاوت معنی‌داری را در نقطه پایانی اولیه که شامل بستری شدن به دلیل نارسایی قلبی یا مرگ به هر علتی بود، نشان نداد (۸.۲% در گروه امپاگلیفلوزین در مقابل ۹.۱% در گروه دارونما).
تجزیه و تحلیل اجزای جداگانه نشان داد که بروز بستری شدن به دلیل نارسایی قلبی در گروه امپاگلیفلوزین کمتر بود، اما تفاوت معنی‌داری در مرگ و میر کلی در مقایسه با دارونما وجود نداشت.
عوارض جانبی با پروفایل ایمنی شناخته‌شده امپاگلیفلوزین سازگار بود و بین دو گروه قابل مقایسه بود. - تزریق CSL112 (آپولیپوپروتئین A-I) و پیامدهای قلبی عروقی در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد (کارآزمایی ApoA-I Event Reducing In Ischemic Syndromes II (AEGIS-II))
هدف از این کارآزمایی ارزیابی تزریق آپولیپوپروتئین A-1 (apoA-1) CSL112 در مقایسه با دارونما در بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد (AMI) اخیر بود. ApoA-1 ظرفیت خروج کلسترول را افزایش می‌دهد.
نتایج حاصل از ۱۸,۲۱۹ بیمار تفاوت معنی‌داری را بین گروه‌های CSL112 و دارونما در خطر رویدادهای نقطه پایانی ترکیبی اولیه در ۹۰، ۱۸۰ یا ۳۶۵ روز پیگیری نشان نداد.
عوارض جانبی بین گروه‌ها قابل مقایسه بود، اگرچه بروز بالاتری از رویدادهای حساسیت مفرط در گروه CSL112 مشاهده شد.
پیشنهاد مزیت در میان افراد با LDL-C پایه بالا، فرضیه‌ساز است. - یک کارآزمایی دوسوکور، تصادفی و کنترل‌شده با دارونما از یک شانت بین‌دهلیزی در بیماران مبتلا به HFrEF و HFpEF: نتایج اصلی از کارآزمایی RELIEVE-HF
هدف از این کارآزمایی ارزیابی ایمنی و اثربخشی دستگاه شانت بین‌دهلیزی V-Wave Ventura (IAS) در بیماران علامت‌دار نارسایی قلبی، صرف نظر از LVEF، از طریق یک کارآزمایی چندمرکزی تصادفی، دوسوکور و کنترل‌شده با دارونما بود.
این کارآزمایی ۱۱,۱۳۶ بیمار را در ۱۱۳ مرکز در ۱۱ کشور غربالگری کرد و در نهایت ۵۰۸ بیمار واجد شرایط را از ۹۴ مرکز طی یک دوره سه ساله ثبت نام کرد. بیماران بر اساس LVEF ≤۴۰% یا >۴۰% طبقه‌بندی شدند.
دستگاه IAS با موفقیت در همه بیماران بدون عوارض عمده حین عمل کاشته شد. تقریباً همه بیماران یک روز پس از عمل به خانه مرخص شدند.
این کارآزمایی نتیجه گرفت که کاشت دستگاه IAS V-Wave Ventura ایمن بود اما منجر به بهبود علائم یا پیش‌آگهی برای بیماران نارسایی قلبی در کل طیف LVEF نشد. - مقایسه استراتژی «اول اینکلیزیران» با مراقبت معمول در بیماران مبتلا به بیماری آترواسکلروتیک قلبی عروقی: نتایج کارآزمایی تصادفی VICTORION-INITIATE
کارآزمایی VICTORION-INITIATE با هدف ارزیابی اثربخشی استراتژی «اول اینکلیزیران» انجام شد، که شامل افزودن فوری اینکلیزیران به استاتین‌ها در صورت عدم دستیابی بیماران به اهداف LDL-C، در مقایسه با مراقبت معمول در بیماران مبتلا به ASCVD است.
در این کارآزمایی آینده‌نگر، ۴۵۰ بیمار به نسبت ۱:۱ به دریافت اینکلیزیران به علاوه مراقبت معمول یا فقط مراقبت معمول تقسیم شدند. نتایج نشان داد که استراتژی «اول اینکلیزیران» منجر به کاهش معنی‌دار بیشتری در سطوح LDL-C در مقایسه با مراقبت معمول شد (۶۰.۰% در مقابل ۷.۰%).
نتیجه‌گیری‌ها- کاهش LDL-C با استراتژی «اول اینکلیزیران» منجر به کاهش پایدار LDL-C شد که با مطالعات بالینی قبلی اینکلیزیران سازگار است.
- اکثر بیماران مبتلا به ASCVD در روز ۳۳۰ به اهداف LDL-C دست یافتند.
- با وجود اینکه مطالعه به پزشکان معالج امکان دسترسی به سطوح LDL-C را می‌داد و درمان را طبق دستورالعمل‌های مدیریت چربی خون تشویق می‌کرد، تعداد کمی از بیماران در گروه مراقبت معمول به اهداف LDL-C توصیه‌شده در دستورالعمل‌ها دست یافتند.
- هیچ نگرانی ایمنی جدیدی با مصرف دو بار در سال اینکلیزیران در یک محیط بالینی «دنیای واقعی» شناسایی نشد.
- نتایج VICTORION-INITIATE ارزش بالینی شروع زودهنگام اینکلیزیران در مسیر درمانی را نشان می‌دهد و نیاز فوری به بهبود مراقبت معمول برای بیماران مبتلا به ASCVD را برجسته می‌کند.
- سماگلوتاید یک بار در هفته در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی با کسر جهشی حفظ‌شده، چاقی و دیابت نوع ۲: نتایج اصلی از کارآزمایی STEP-HFpEF DM
این ارائه تأثیر سماگلوتاید ۲.۴ میلی‌گرم یک بار در هفته را بر عملکرد و علائم در افراد مبتلا به HFpEF مرتبط با چاقی و دیابت نوع ۲ برجسته کرد.
در مجموع ۶۱۶ شرکت‌کننده تحت تصادفی‌سازی قرار گرفتند. میانگین تغییر در KCCQ-CSS با سماگلوتاید ۱۳.۷ امتیاز و با دارونما ۶.۴ امتیاز بود (تفاوت تخمینی، ۷.۳ امتیاز؛ ۹۵% فاصله اطمینان [CI]، ۴.۱ تا ۱۰.۴؛ P<۰.۰۰۱)، و میانگین تغییر درصدی در وزن بدن با سماگلوتاید -۹.۸% و با دارونما -۳.۴% بود (تفاوت تخمینی، -۶.۴ واحد درصد؛ ۹۵% CI، -۷.۶ تا -۵.۲؛ P<۰.۰۰۱).
این یافته‌ها نشان می‌دهد که سماگلوتاید ممکن است مزایای تغییردهنده بیماری فراتر از کاهش وزن را ارائه دهد و مستقل از کاهش وزن عمل کند.
