دیس‌لیپیدمی در هندی‌ها و آسیایی‌های جنوبی: چه تفاوتی دارد؟
- ترکیبی از هیپرتری‌گلیسیریدمی، سطوح پایین HDL-کلسترول و سطوح بالای لیپوپروتئین با چگالی کم و متراکم کوچک، که «دیس‌لیپیدمی آتروژنیک» نامیده می‌شود، به ویژه در هندی‌های آسیایی مشاهده می‌شود.
- هندی‌ها مستعد ابتلا به بیماری عروق کرونر (CHD) در سنین پایین‌تر هستند، اغلب قبل از 40 سالگی در مردان، احتمال بیشتری برای داشتن محل قدامی انفارکتوس، احتمال بیشتر برای داشتن بیماری قابل توجه شریان اصلی چپ، چند رگ و شریان کرونر دیستال، شیوع مشابه یا پایین‌تر عوامل خطر سنتی نسبت به سایر جمعیت‌ها و شیوع دیابت شیرین به طور یکنواخت بالاتر است.
- افزایش چربی احشایی شکمی و مقاومت به انسولین بیشتر در سطوح BMI که به طور سنتی «ایده‌آل» در نظر گرفته می‌شوند – «فنوتیپ لاغر-چاق»
- اگرچه LDL کلسترول قابل مقایسه با سایر جمعیت‌ها است، اندازه ذرات LDL تمایل به کوچک‌تر بودن دارد.
- سطوح تری‌گلیسیرید سرم در هندی‌های آسیایی شهرنشین ساکن هند و هندی‌های آسیایی مهاجر بالاترین میزان را دارد. حتی میانگین سطح تری‌گلیسیرید سرم در هندی‌های آسیایی روستایی نیز بالاتر از قفقازی‌ها است.
- هندی‌ها نه تنها سطوح HDL پایین‌تری دارند، بلکه غلظت بالاتری از ذرات HDL کوچک و با محافظت کمتر را نیز دارا هستند. مردان هندی شیوع بالاتری از HDL2b پایین دارند که نشان‌دهنده اختلال در انتقال معکوس کلسترول است.
- سطوح لیپوپروتئین(a)، هموسیستئین و مهارکننده فعال‌کننده پلاسمینوژن-۱ در آسیایی‌های جنوبی نسبت به جمعیت‌های سفیدپوست بالاتر است.
- میکروآلبومینوری به عنوان یک عامل خطر مستقل برای بیماری‌های قلبی عروقی شناخته شده است. مطالعات متعددی نشان داده‌اند که تولید یا عملکرد تغییر یافته آدیپوکین ممکن است در افزایش خطر عروقی مشاهده شده در بیماران آسیای جنوبی نقش داشته باشد. آدیپوکین‌های تغییر یافته ممکن است توضیح دهند که چرا هندی‌های آسیایی لاغر و غیردیابتی در مقایسه با دیگران حساسیت به انسولین کمتری دارند.
- فیبرات‌ها و اسیدهای چرب غیراشباع امگا-۳ نیز دارای خواص ضدالتهابی و ضدآتروژنیک هستند و ممکن است در هندی‌ها که شیوع بالایی از التهاب تحت بالینی دارند، مفید باشند، اگرچه شواهد قوی برای حمایت از استفاده از آنها وجود ندارد.
