نارسایی قلبی و پلورال افیوژن سمت راست

1. تئوری ورید آزیگوس

    گشاد شدن قلب راست بر ناف ریه راست فشار وارد می‌کند و به دنبال آن ورید آزیگوس را که در همان فضای آناتومیک قرار دارد، فشرده می‌کند. ورید آزیگوس بخشی از پلور جداری ریه راست را تخلیه می‌کند. تصور می‌شود فشرده شدن ورید آزیگوس فشار هیدرواستاتیک را در طول مویرگ‌های پلور جداری افزایش داده و باعث ایجاد افیوژن پلورال می‌شود.

2. گشاد شدن دهلیزهای راست و چپ بر وریدهای ریوی فشار وارد کرده و فشار را در سراسر مویرگ‌های پلور احشایی افزایش می‌دهد و باعث ایجاد افیوژن‌های پلورال می‌شود. به دلیل موقعیت آناتومیکی و ساختار دهلیز راست، فشرده شدن وریدهای ریوی راست ممکن است شایع‌تر از فشرده شدن وریدهای ریوی چپ باشد که این امر برتری افیوژن پلورال سمت راست را توضیح می‌دهد.
3. فشارهای وریدی ریوی راست به دلیل ترکیبی از رابطه آناتومیکی بین بطن چپ و ریه‌ها، و همچنین وضعیت قرارگیری بیمار در بستر، بالاتر از فشارهای وریدی ریوی چپ هستند. از آنجایی که بیماران مبتلا به نارسایی احتقانی قلب اغلب وضعیت خوابیده به پهلوی راست را ترجیح می‌دهند، تصور می‌شد فشارهای وریدی ریوی راست بالاتر از فشارهای وریدی ریوی چپ بوده و عمدتاً باعث ایجاد افیوژن‌های پلورال سمت راست می‌شوند.