چه زمانی داروهای ضد انعقاد خوراکی مستقیم نباید درمان استاندارد باشند

سناریوهایی که در آن‌ها DOACها اثربخشی و ایمنی قابل اثباتی دارند

1. پیشگیری از سکته مغزی در فیبریلاسیون دهلیزی (SPAF)
2. فیبریلاسیون دهلیزی و سندرم‌های کرونری حاد یا مداخله کرونری از راه پوست اخیر (رژیم ایده‌آل برای بیماران پایدار که تحت مداخله از راه پوست قرار گرفته‌اند یا سندرم کرونری حاد اخیر داشته‌اند و فیبریلاسیون دهلیزی دارند، یک DOAC با یک عامل ضد پلاکت منفرد، ترجیحاً یک مهارکننده P2Y12 است که معمولاً کلوپیدوگرل برای آن انتخاب می‌شود)
3. در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی با انواع بسیاری از بیماری‌های دریچه‌ای قلب، DOACها در حال حاضر توصیه می‌شوند
4. برای بیماران مبتلا به VTE، دستورالعمل‌ها استفاده از DOACها را برای مدیریت حاد، از جمله برای ترومبوز مرتبط با سرطان، و همچنین پیشگیری ثانویه طولانی‌مدت از VTE توصیه می‌کنند.
5. در بیماران مبتلا به بیماری پایدار آترواسکلروتیک قلبی عروقی یا پس از رگ‌سازی مجدد شریان محیطی اخیر، ریواروکسابان با دوز پایین در ترکیب با آسپرین، در کاهش حوادث قلبی عروقی نقش داشته است.

سناریوهایی که در آن‌ها DOACها کمتر مؤثر یا ایمن هستند، یا در مقایسه با استاندارد مراقبت هیچ سودی ندارند

1. دریچه‌های مکانیکی قلب
2. فیبریلاسیون دهلیزی روماتیسمی
3. سندرم آنتی‌فسفولیپید ترومبوتیک
4. تعویض دریچه آئورت از طریق کاتتر.
5. سکته آمبولیک با منبع نامشخص
6. دستگاه کمک بطن چپ
7. نارسایی قلبی با کاهش عملکرد سیستولیک بطن چپ بدون AF