پژوهشگران و متخصصان حوزه سلامت به اهمیت استفاده مجدد از داروهای قدیمی برای درمان بیماری‌های جدید پی برده‌اند. این رویکرد که به آن “بازآفرینی دارویی” گفته می‌شود، شامل استفاده از داروهایی است که سال‌ها پیش برای درمان یک بیماری خاص طراحی شده بودند، اما اکنون در درمان بیماری‌های جدید کاربرد پیدا می‌کنند. این رویکرد می‌تواند زمان و هزینه توسعه داروهای جدید را به شدت کاهش دهد.
یکی از مهم‌ترین مثال‌های این روند، استفاده از داروهای ضدویروسی قدیمی برای مقابله با بیماری‌های نوظهور است. به‌عنوان مثال، در دوره پاندمی کووید-۱۹، برخی از داروهای ضدویروسی که برای درمان بیماری‌های مانند HIV و هپاتیت مورد استفاده قرار می‌گرفتند، در درمان این ویروس جدید نیز مورد بررسی قرار گرفتند. این داروها به دلیل سابقه مصرف و آزمایشات بالینی پیشین، سرعت بیشتری در فرآیند تأیید و عرضه به بازار داشتند.
در نهایت، استفاده مجدد از داروهای قدیمی می‌تواند یکی از راهکارهای موثر در مواجهه با بحران‌های جهانی سلامت باشد. با این روش، علاوه بر صرفه‌جویی در هزینه و زمان، بیماران نیز به درمان‌های قابل دسترس‌تر و ایمن‌تر دست پیدا می‌کنند. به همین دلیل، بازآفرینی دارویی به عنوان یکی از استراتژی‌های آینده‌نگرانه در صنعت داروسازی شناخته می‌شود.
